یاران من بیایید
با دردهایتان
و بار دردتان را
در زخم قلب من بتکانید
من زنده ام به رنج...
می سوزدم چراغ تن از درد...
یاران من بیایید
با دردهایتان
و زهر دردتان را
در زخم قلب من بچکانید.
شاعر، شعر خود را با کلمه "یاران" شروع کرده و تضادی را در مقابل آن قرار داده
زرد ها بی خود قرمز نشده اند
قرمزی رنگ نینداخته است
بی خودی بر دیوار
صبح پیدا شده از آن طرف کوه "ازاکو" اما
"وازنا" پیدا نیست
گرته ی روشنی مرده ی برفی همه کارش آشوب
بر سر شیشه ی هر پنجره بگرفته قرار.
وازنا پیدا نیست
من دلم سخت گرفته است از این
مهمانخانه ی مهمان کش روزش تاریک
که به جان هم نشناخته، انداخته است:
چند تن خواب آلود
چند تن ناهموار
چند تن ناهشیار
در بند اول شعر "برف" شاعر با توصیف از راه رسیدن صبح کار خود را آغاز می کند
ترا من چشم در راهم، شباهنگام
که می گیرند در شاخ تلاجن سایه ها رنگ سیاهی
وزان دلخستگانت راست اندوهی فراهم
ترا من چشم در راهم.
شباهنگام، در آندم که بر جا درّه ها چون مرده ماران خفتگانند؛
در آن نوبت که بندد دست نیلوفر به پای سرو کوهی دام
گرم یاد آوری یا نه، من از یادت نمی کاهم؛
ترا من چشم در راهم
شعری است درباره انتظار و امید به وصل در زمان غم ها و تنهایی.
